16 Mayıs Günü arkadaşım Ekrem İpek ile Emecik Dağına çıkmaya karar verdik, kısa zamanda hazırlıklarımızı yaparak saat 18.00 de dağın eteklerine geldik. Aslında dağlarda yaptığım yürüyüşlere gelecek eylül ayına kadar son vermiştim. Soma’da yaşanan maden faciası yüreklerimizi öylesine burktu ki içimdeki sıkıntıyı bir türlü atamadım, haberleri dinledikçe, gelişmeleri gördükçe üzüntüm daha da büyüdü. Yıllardır kader diye diye kaybettiğimiz madencilerin anısına arkadaşımla bu tırmanışı yapmaya karar verdik. Emecik dağının zirvesinde bir gece kaldık ve ışığımızı sabaha kadar onlar için yaktık. Nur içinde yatsınlar, ateş düştüğü yeri yakar, Allah yakınlarına, eşlerine, çocuklarına sabır versin. Onlar her zaman bu acıyla, bu adaletsiz dünyanın gerçekleriyle yaşayacaklar ve mutlulukları hep buruk olacak. Bir zaman sonra herşey unutulup hatta biraz da unutturulup herkes birşey olmamış gibi yaşamlarına dönecekler.
Gece dağda kalacağımız için sırt çantalarımız alışılmışın dışında ağırdı, saat 18.10 da tırmanışa geçtik. Gün batımını zirvede görmek için başlama tempomuz biraz yüksek oldu. Tabii ağırlıkların da etkisiyle bayağı soluksuz kaldığım anlar oldu. Nefes alabilmek ne kadar anlamlıydı bir canlı için.
Yaşamda herşey birbirine öylesine bağlı ki, birini yok ettiğinizde veya ihmal ettiğinizde birçok acı ve sorun sizi bekler. Doğa ve diğer canlıların yaşamı bir yerde önemsenmiyorsa orada insanın da yaşamı önemsenmez.
Tepemizde kara bulutlar var, yağmura yakalanmamak dileğimizdi, bunun için herhangi bir önlem alamamıştık, çantalarımız çok doluydu. Yiyecek aldık, bolca su, uyku tulumu, Ekrem arkadaşım bunların yanında çadır ve battaniye de taşıdı. Lamba olarak ta zengindik.
Bu dağlara sıkça çıktık, Ekrem arkadaşımla olunca hep değişik yönlerden tırmanmayı deneriz, bu kez de sarp kayalık bir kısımdan yürüdük. Bugün kendime işkence edesim vardı sanki, o yüklerle o araziden geçmek kolay değildi.
Hava bazen bulutlu bazen açıyordu, yürüyüş için güzel bir zamandı. Yukarılara çıktıkça manzara da zenginleşiyordu.
Ne güzel söylemişsiniz fazla söze ne hacet ;Adil olun, merhametli, sevgi dolu.Acı hepimizin acısı keşke yaşanmasaydı ama maalesef ”keşke” diye bir söz yok …keşkeler geri getirmiyor o kocaman yaşamları yürekleri….
Saygılar sevgiler hocam…
hocam. dağın zirvesindeki bayrağı en son ben düzeltmiştim. kırılıp yere düşmüştü. NİSAN ayıydı. fotoğrafta gördüğüm kadarıyla hala sağlam.Ama sanırım o da fazla dayanmaz bu kış o rüzgara. isterseniz daha sağlam bir direk ve yeni bir bayrakla düzeltmek isterim. yardımcı olabilirsem çok mutlu olurum ve çok güzel bir zirve noktasını datça’ya kazandırmak isterim. bana ulaşırsanız çok sevinirim. iyi günler hocam.