Knidia Çiftliği ve Değirmenbükü

14 Ağustos çarşamba günü arkadaşım Sedat Kaya ile Yazı köyü arazilerindeki Knidia çiftliğine gittik, oradan Değirmenbükü sahiline indik. Sahilde piknik yapan ailelerle geçen zamandan sonra Palamutbükü, Mesudiye kıyı yolunu takip ederek döndük. Güzel bir Datça günüydü, hem doğa hem insan manzaralarını birlikte gördük.

Sol üstte görüne tabela hep ilgimi çekerdi, geçenlerde Yazı köylü birisiyle konuşunca daha da şaşırdım. Dümdüz gidince biraz sonra Yazı köyüne varıyorsunuz, bu tebalanın yönünü birisi mahsus çavirmiş diye düşünürdüm gördükçe. Öyle değilmiş, yetkililer tarafından bilhassa konmuş, giderken Knidos yolu Belen köyden geçiyor. Belen köy Yazı köyün bir mahallesi ama ilginç bir durum, ben hep düz giderim, Yazı köyün eski sokaklarından geçmek, orada bir çay içmek hoşuma gider. Neyse Knidia çiftliğine gitmek için Yazı köyün’den Değirmenbükü yoluna saptık, çiftliğe buradan 3 km lik bir toprak yol var. Badem toplamaktan gelen Yazı köylü amcayla selamlaştık, bahçelerin arasından evine doğru gitti. Şimdi herkes badem bahçesinde, diğer zamanlarda da badem kırarken görürsünüz.

Biraz gittiğimizde yol üstündeki eski çeşmeden su aktığını görünce arabamızdan inip kaynak suyundan içtik, yıllardır gelirim bu çeşme kuru bir şekilde dururdu, buradan suyun akması güzel bir olay. Çeşmeden akan su yolun karşı tarafındaki havuza gidiyor, bu havuzdaki suyla bahçeler sulanıyor. Geçmiş yıllarda evlerde, bahçelerde böyle havuzlar vardı, kaynak suları bu havuzları doldururdu. Su havuzun birinden diğerine giderdi.

Yolun bu kısımlarında yokuş aşağıya gidiliyor, Değirmenbükü vadisi karşımızda, ileride Ege denizi görünüyor. Yol toprak ama altı çok alçak olmayan arabalar rahat gidiyor. Knidia çiftliğinden Değirmenbükü’ne giden yol biraz daha kötü, yolda taşlar var.

Knidia çiftliği göründü, aslında ben çiftliğe bayramdan önce çiftliğin sahibi Ali Somer’le gelecektim. Onun işleri uzayınca vakit geç oldu, fotoğraf çekmem açısından daha sonra ben gelirim demiştim. Çiftliğe daha önce birkaç kez geldim ama hep kış mevsiminde olduğu için yaz faaliyetlerini göremedim.

Çiftliğin etrafı tellerle çevrili, teller boyunca kenarlarda asmalar var.

Görünürlerde kimseler yok, telefonla Ali Somer’i aradığımda çiftlikte kalanları dün yolcu ettik, yeni gelenler yarın gelecek dedi. Çiftliğe bakan Nuran hanım da bugün kalan olmayınca işleri için Yazı köydeymiş. Ali arkadaşım telefon edip Nuran hanımı çağıracak oldu, biz gezer Değirmenbükü’ne ineriz dedim. Daha önceki gelişimizde Nuran hanım bizi çiftlikte gezdirip, bilgi vermişti. Girişte eski bir Rum yapısı var, şimdi geleneksel yöntemlerle zeytinyağı elde edilen bir mengen olarak kullanılıyor, daha önce fotoğraflarını çekmiştim. Duvardaki panoda Mizingit Mengeni yazıyor, Mizingit anladığım kadarıyla bu bölgenin adı. Daha sonra Değirmenbükü’nde konuştuğum Cezmi amca burada babasıyla çalışmış.

Her yerde su sesi var, sular yükseklerden çağlayanlar şeklinde akıyor. Bu vadiye Değirmenbükü denmesinin nedeni buradaki su değirmenleri, değirmenler bu suyla çalışırlardı.

İçeriye girer girmez kaynak sularıyla dolan havuzla karşılaştık, çok büyük değil ama serinlemek için gayet güzel.

Sayfalar: 1 2 3 4 5 6 7